Depressief? hoe weet je dat?
Laatst kwam er een cliënt bij mij, ik noem hem Mike, en hij zei: “Ik ben depressief”.
Ik vroeg aan hem “Hoe weet je dat?”. “Dat voel ik” zei Mike. Ik vroeg “Wat voel je dan?”.
“Zware depressieve gevoelens” zei hij. Ik vroeg hem hoe hij wist dat ze zwaar waren.
“Ze hangen zwaar op me, alsof ze mij naar beneden drukken”. “Hoe zien ze eruit”, vroeg ik aan hem.
“Als een soort dikke balken, die op mij duwen”. “Hoe kom je aan die dikke balken?” vroeg ik.
“Die zijn er gewoon”. Zei hij. “Wanneer zijn ze daar gekomen?” Vroeg ik. “Geen idee” zei Mike.
Ik kreeg die zware balken toen ik rond de 30 was
“Had je ze al toen je geboren werd?” vroeg ik. “Nee natuurlijk niet”, antwoord Mike.
“Oke, had je ze al toen je 6 jaar was?” Vroeg ik. “Nee ook niet.
Ik denk dat ik een jaar of 30 was toen ik ze kreeg, toen ging mijn vrouw er vandoor met een ander en toen begon het”,
vertelde hij. “Wat begon er toen?” vroeg ik. “De depressie” zei Mike.
Wie heeft die zware ‘depressieve’ balken daar neergelegd?
“Kan je mij vertellen wat er toen gebeurde?” vroeg ik. “Nou toen werd ik depressief”
zei hij. “Hoe deed je dat dan?” vroeg ik. “Ja, weet ik veel, ik voel me gewoon slecht” zei Mike.
“Je hebt het over die zware balken, wie heeft die daar neergelegd?” vroeg ik. “Niemand natuurlijk” zei hij.
“Maar ze liggen daar wel op jou te drukken” zei ik. “Ja, denkbeeldig natuurlijk” zei Mike. “O” zei ik,
“maar dan kan je ze toch ook denkbeeldig van je afgooien?” zei ik.